Net als in Engeland, waar musici als John Mayall, Eric Clapton, de Cream en later Fleetwood Mac doorbraken, beleefde ook Nederland in het midden van de zestiger jaren een ware 'blues-boom'. Diverse Nederlandse bands scoorden met deze van oorsprong uit de Verenigde Staten afkomstige negermuziek. Een groep heeft daarbij een toonaangevende rol gespeeld: de Drentse formatie Cuby en de Blizzards, (C+B), die meer dan welke andere groep de grondslag heeft gelegd voor de populariteit van de bluesmuziek in Nederland. Kern van deze band waren zanger/mondharmonicaspeler Harry Muskee en gitarist Eelco Gelling, die beiden al vroeg met muziek bezig waren. Door het luisteren naar Amerikaanse legerzenders als 'The voice of America' kwam Harry begin jaren ’60 in contact met bluesmuziek. Vooral John Lee Hooker werd daarbij zijn grote idool. Eelco was sologitarist bij de Rocking Strings, een band waar Harry zich als zanger bij aansloot. In 1965 werd deze groep C+B. De naam Cuby, die Harry aannam, was ontleend aan de naam van de hond van zijn buren. Aanvankelijk was hun bekendheid locaal. Na twee singles, die landelijk niet aansloegen, bereikte de derde- Back home- in 1966 de drieëndertigste plaats in de Top-40. Pas het jaar daarop kwam hun naam in een stroomversnelling. Na het uitbrengen van hun eerste LP Desolation en de single Just for fun groeide de populariteit van de groep gestaag. In een poll van het blad 'Hitweek' eindigden Cuby en zijn mannen bovenin. Gesterkt door dit succes werden daarna nog twee nieuwe albums uitgebracht : 'Praise the blues', waarop de Blizzards –zonder Cuby- samen speelden met de Amerikaanse bluespianist Eddie Boyd en 'Groeten uit Grolloo', vernoemd naar het dorp in Drente, waar Cuby een boerderij bewoonde. Van deze plaat werd de single Another day, another road getrokken, waar de groep de top twintig mee haalde. Pianist op dit nummer was Herman Brood, die zich inmiddels bij de formatie had gevoegd. Al dit succes kreeg vervolg. Op het 'Grand Gala du Disque' van 1968 kregen C+B een Edison voor Desolation uit handen van cabaretier Wim Sonneveld. Later dat jaar scoorden ze met 'Window of my eyes', een single, die in de nationale hitparade de tiende plaats bereikte. Waren de jaren zestig dus een periode van succes voor Cuby en de Blizzards, de twintig jaren, die volgden, brachten daareentegen vele ups en downs voor de formatie. Weliswaar bleef de groep zowel op het podium als op de plaat populair, maar desondanks namen onderling ruzies en onenigheid hand over hand toe. Zo zeer zelfs, dat in zomer 1973 een afscheidsconcert werd georganiseerd in Concertzaal Bellevue in Assen. Het doek leek gevallen voor Cuby en zijn mannen, maar niet voor lang. Want hoewel Harry met een nieuwe formatie 'Red, White and Blue' doorging, bleek deze band al gauw geen succes. De vaste aanhang keerde zich af en wilde C+B terug. Inderdaad vond binnen een jaar een herstart plaats, maar deze samenwerking was geen lang leven beschoren. Diverse conflicten speelden de groep opnieuw parten. Spoedig maakte Eelco Gelling een overstap naar de Golden Earring en richtte Herman Brood zijn eigen groep Wild Romance op. Toch bleef Harry in de jaren daarna met diverse groepen onder andere namen, zoals 'Muskee Gang' en 'Harry Muskee Band' optreden. Soms zelfs voor een korte tijd met Eelco Gelling erbij, maar in 1989 gingen zij definitief uit elkaar. Maar na alle tegenslag keerde het getij. Samen met een nieuwe band kortweg Muskee genaamd, waarin Erwin Java Eelco Gelling als sologitarist was opgevolgd, braken voor Harry en zijn formatie betere jaren aan. Zijn 25-jarig jubileum als artiest werd op grootse wijze in 1990 gevierd met een concert in Muziekcentrum Vredenburg in Utrecht. In de jaren, die volgden, werden diverse theatertours in Nederland zelf gemaakt en ook bij festivals in het buitenland opgetreden onder andere in België en Polen. Daarnaast werden ook enkele nieuwe CD’s uitgebracht : 'Cut the Luxe' en 'Sky songs on the spot'. De inspiratie voor laatst- genoemde kreeg Harry na een reis door de VS op zoek naar de wortels van de blues. Deze reis maakte hij in opdracht van Radio Drente bij welke zender hij een eigen programma had. Al deze activiteiten werden beloond: in 1992 ontving Harry Muskee uit handen van Wim Meijer, Commissaris van de Koningin in Drente, de Cultuurprijs van deze provincie. Vijf jaren later in 1997 werd zelfs op initiatief van de Stichting 'Behoud Cultureel Erfgoed Harry Muskee' een borstbeeld van hem onthuld in zijn woonplaats Grolloo. Ook in de laatste tien jaar van zijn loopbaan beleefde Harry nog een aantal hoogtepunten. De sessies voor de jubileum CD 'Hotel Grolloo' in 2000 werden opgenomen en op de televisie uitgezonden. In zijn boerderij werd een expositie Groeten uit Grolloo georganiseerd met een overzicht van zijn hele carriere. Dit op instigatie van voornoemde Stichting Cultureel Behoud. De bekroning op al zijn werk volgde in 2003: zijn benoeming tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau. Bovendien verscheen dat jaar een biografie over hem : De missie: kruispunten van Harry 'Cuby' Muskee geschreven door journalist Jeroen Willaert. In 2005 werd met een uitverkocht jubileumconcert in het Luxor theater in Rotterdam 40 jaar C+B herdacht. Ter ere hiervan werd de dubbel CD 'Live in het oude LUXOR' uitgebracht en een jaar later verscheen een DVD van dit optreden. Als blijk van waardering voor al zijn muzikale verdiensten benoemde Relus ter Beek Harry in 2007 tot ambassadeur van de provincie Drente. Maar muzikaal gezien zou 2009 een waar hoogtepunt zijn: van de CD Cats Lost, waarop Muskee voor het eerst afweek van het traditionele bluesschema, werden meer dan 10.000 exemplaren verkocht en dat betekende een Gouden Plaat voor Harry en zijn mannen. In 2011 werd Harry 'Cuby' Muskee als eerste Nederlandse artiest opgenomen in de Dutch Blues Hall of Fame, opgericht door de Dutch Blues Foundation. Zijn boerderij werd later dat jaar ingericht en geopend als museum met een permanente expositie over zijn hele loopbaan. Kort na zijn zeventigste verjaardag in juni werd kanker bij hem vastgesteld, aan de gevolgen waarvan hij eind september overleed. Daarmee verloor Nederland misschien wel haar meest markante bluesartiest.