WINNAARS DUTCH BLUES CHALLENGE 2022
Geplaatst op maandag 3 oktober 2022
De Rustende Jager, Nieuw-Vennep, 2 oktober 2022
Na een (noodgedwongen) pauze van twee jaar vond dit jaar gelukkig de Dutch Blues Challenge weer plaats. Aankomen in De Rustende Jager voelde een beetje als thuiskomen en er heerste de hele dag een gemoedelijke sfeer. Het programma was wat korter dan voorgaande jaren en werd zonder pauze afgewerkt met zeven acts op het programma. Elk kregen ze twintig minuten de tijd om voor een goed gevulde zaal met een enthousiast en luisterend publiek een mooie showcase neer te zetten. Ik zat na afloop even na te praten met een van de aanwezige fotografen. Hij was voor het eerst van de partij en sprak zijn bewondering uit over de gevarieerdheid van het programma van de artiesten, die allen op hun eigen wijze invulling gaven aan het begrip blues.
De loting had bepaald dat Liberators uit Maastricht de aftrap mochten verrichten en de heren deden dat met verve. Stefan Hermsen (zang/harmonica) staat in het centrum van de band en met deze man staat er ook echt een persoonlijkheid op het podium. Hij wordt vakkundig ondersteund door Frans Piepenbock (gitaar/zang), Ronald Roodbol (bas) en Lucas Vroemen (drums), die voor een stevige ondergrond zorgen, waarop de frontman kon losgaan. De muziek deed me denken aan de Red Devils, alleen wat minder vuig. Vijf cd's hebben de heren inmiddels op hun naam, dus met een inmiddels flink eigen repertoire. Een prima set van de heren, die dan ook met enthousiast applaus bedankt werden.
Het duo Reemers & De Greef was de eerste act in de categorie solo/duo. Het duo stond al eerder op de challenge met hun band Mojo Hand, maar ook als duo timmeren ze al lang flink aan de weg. De zang werd door de heren gedeeld en Frank Reemers speelde daarnaast gitaar, terwijl Joep de Greef zijn harmonicaspel door de zaal liet gieren. Ook hier veel eigen werk, hoewel ze ook een mooie versie van het aloude "Sint James Infirmary" vertolkten. Ook dit duo legde de lat gelijk hoog in hun categorie.
Beetje vreemde eend in de bijt was Little Hat met in de gelederen gitarist-zanger Willem van Dullemen, waardig lid van de Dutch Blues Hall of Fame (hoewel de banner in de gang nog ontbrak). Maar hij liet de jongeren in de band, Machiel Meijers (zang/harmonica) en Paolo de Stigter (drums), niet in de steek. Met een energieke set met werk van hun debuut-cd wisten ze het publiek met hun enthousiasme mee te krijgen. Terwijl veel bands het in de breedte zoeken, duikt Little Hat toch de diepte in wat betreft blues en ook zij lieten kwaliteit horen.
Barn and Belle was een voor velen onbekend duo, hoewel ze in 2019 al de CD Dancing Shoes uitbrachten. Het duo bestaat uit zangeres/percussioniste Lea Lomans en zanger/gitarist Jesse Deledda. In het zuiden had het duo al een aardige reputatie opgebouwd, maar wat verder noordelijk wisten ze het publiek flink te verrassen met een fris en enthousiast optreden. Hun zelfgebouwde Travelers drummachine maakte veel indruk, maar dat een vrouw met een washboard ermee weet om te gaan zal geen verrassing zijn, aldus Master of Ceremonies Rob van Elst. Een boeiende set met prima zang. Voor het laatste nummer verliet het duo het podium om midden in de zaal volledig akoestisch hun laatste nummer te laten horen. Chapeau.
Gloomy Mess is een vrij nieuwe band rond zangeres/bassiste/componiste Elke Nijst. Ze wordt bijgestaan door gitarist Stanley Patty, toetsenist Johan de Haan en drummer Patrick Kessels. Het gemis aan kilometers was wel een beetje te horen, maar de band heeft de potentie uit te groeien tot een toegevoegde waarde in het bluescircuit. Het eigen werk was sterk en werd goed vorm gegeven. Gitarist Stanley Patty is inmiddels een Challenge veteraan. In 2012 deed hij al aan de Dutch Blues Challenge mee met The LoveVeins en in 2018 won hij de Belgische Blues Challenge met Black Cat Biscuit. Dit keer bespeelde hij niet een van zijn vertrouwde Telecasters. Hij wist wel prachtige tonen te halen uit zijn semi-akoestische Epiphone en zijn spel kwam af en toe gevaarlijk dicht in de buurt van een Robert Cray.
Theo Sieben heeft inmiddels een indrukwekkende staat van dienst in het maken van film- en theatermuziek. Hij was meerdere keren te gast in De Wereld Draait Door met Hennie Vrienten, maar ook als blues-solist zette hij een indrukwekkende performance neer, zichzelf begeleidend op een paar fraaie resonator gitaren. 'Crossroad Blues' wist hij er op een indrukwekkende manier uit te gooien, maar ook zijn eigen werk deed daar niet voor onder. Hij was vandaag de enige muzikant die het zonder collega-muzikant moest doen, maar hij had er toch geen enkele moeite mee om het publiek in te pakken met krachtige en authentieke klanken.
De afsluitende act was Raymunda (Vervaeck) met haar band, bestaande uit zoonlief Martin Waliana op gitaar, Robin Kraag (gitaar), benjamin Amon Gijzemijter (bas) en alleskunner Joel Purkess op drums. De band zorgde voor een mooie apotheose van deze middag en zorgde dat ze als publieksfavorieten het luidste applaus van de dag wisten binnen te halen. Het minpuntje, voor mij althans, was dat de zangeres en de band niet helemaal op elkaar aansloten. De frontvrouw wist een paar emotionele zangpartijen neer te zetten, maar de rest van de band had minder bluesgevoel en neigde meer richting rock met het fuzzy gitaarspel op de voorgrond. Maar het publiek had daar geen enkele moeite mee.
En dan was het moment daar om de jurypunten op te tellen. De jury bestond uit de muzikanten Malford Milligan, zangeres Janne Timmer, zanger en boeker Nico de Cock en Big Bo Brocken (die overigens naast Master of Ceremonies Rob van Elst iets minder 'Big' overkwam), radioman Tonio Aa en boeker Rob Koning. Stuk voor stuk mensen aan wie je een goed eindoordeel kan overlaten.
Voordat de uitslag bekend werd gemaakt, werden de winnaars van twee jaar geleden gehuldigd, die in de tussentijd de European Blues Challenge wisten te winnen en door heel Europa hun visitekaartje hebben uitgedeeld: Harlem Lake. Janne Timmer en Dave Warmerdam mochten onder indrukwekkend applaus de lovende woorden, bloemen en drank in ontvangt nemen. Hulde voor deze jonge, maar inmiddels behoorlijk geroutineerde band.
Bo Brocken mocht vervolgens de winnaars aankondigen. Het werd de band Little Hat en in de categorie solo/duo Barn and Belle. Ze mogen ons volgend jaar in Memphis vertegenwoordigen tijdens de International Blues Challenge en Little Hat in Polen tijdens de European Blues Challenge.
Bovendien kregen de winnaars uitnodigingen om volgend jaar bij Blues in Wijk (bij Duurstede) te spelen en Little Hat ook op Ribs & Blues en Culemborg Blues. Nu nog de banner voor de Blues Hall of Fame voor Willem van Dullemen in orde maken en de Dutch Blues Foundation staat weer helemaal op de rails.
De organisatie was weer top. Rob van Elst wist de zaak opnieuw vlekkeloos aan elkaar te praten, terwijl Nanny, ondanks wat tegenwerking van sommige artiesten, ze prima aan hun maximale speeltijd wist te houden.
Verslag: Ton Kok. Fotografie: Paul Scholman
Bekijk het nieuwsoverzichtNa een (noodgedwongen) pauze van twee jaar vond dit jaar gelukkig de Dutch Blues Challenge weer plaats. Aankomen in De Rustende Jager voelde een beetje als thuiskomen en er heerste de hele dag een gemoedelijke sfeer. Het programma was wat korter dan voorgaande jaren en werd zonder pauze afgewerkt met zeven acts op het programma. Elk kregen ze twintig minuten de tijd om voor een goed gevulde zaal met een enthousiast en luisterend publiek een mooie showcase neer te zetten. Ik zat na afloop even na te praten met een van de aanwezige fotografen. Hij was voor het eerst van de partij en sprak zijn bewondering uit over de gevarieerdheid van het programma van de artiesten, die allen op hun eigen wijze invulling gaven aan het begrip blues.
De loting had bepaald dat Liberators uit Maastricht de aftrap mochten verrichten en de heren deden dat met verve. Stefan Hermsen (zang/harmonica) staat in het centrum van de band en met deze man staat er ook echt een persoonlijkheid op het podium. Hij wordt vakkundig ondersteund door Frans Piepenbock (gitaar/zang), Ronald Roodbol (bas) en Lucas Vroemen (drums), die voor een stevige ondergrond zorgen, waarop de frontman kon losgaan. De muziek deed me denken aan de Red Devils, alleen wat minder vuig. Vijf cd's hebben de heren inmiddels op hun naam, dus met een inmiddels flink eigen repertoire. Een prima set van de heren, die dan ook met enthousiast applaus bedankt werden.
Het duo Reemers & De Greef was de eerste act in de categorie solo/duo. Het duo stond al eerder op de challenge met hun band Mojo Hand, maar ook als duo timmeren ze al lang flink aan de weg. De zang werd door de heren gedeeld en Frank Reemers speelde daarnaast gitaar, terwijl Joep de Greef zijn harmonicaspel door de zaal liet gieren. Ook hier veel eigen werk, hoewel ze ook een mooie versie van het aloude "Sint James Infirmary" vertolkten. Ook dit duo legde de lat gelijk hoog in hun categorie.
Beetje vreemde eend in de bijt was Little Hat met in de gelederen gitarist-zanger Willem van Dullemen, waardig lid van de Dutch Blues Hall of Fame (hoewel de banner in de gang nog ontbrak). Maar hij liet de jongeren in de band, Machiel Meijers (zang/harmonica) en Paolo de Stigter (drums), niet in de steek. Met een energieke set met werk van hun debuut-cd wisten ze het publiek met hun enthousiasme mee te krijgen. Terwijl veel bands het in de breedte zoeken, duikt Little Hat toch de diepte in wat betreft blues en ook zij lieten kwaliteit horen.
Barn and Belle was een voor velen onbekend duo, hoewel ze in 2019 al de CD Dancing Shoes uitbrachten. Het duo bestaat uit zangeres/percussioniste Lea Lomans en zanger/gitarist Jesse Deledda. In het zuiden had het duo al een aardige reputatie opgebouwd, maar wat verder noordelijk wisten ze het publiek flink te verrassen met een fris en enthousiast optreden. Hun zelfgebouwde Travelers drummachine maakte veel indruk, maar dat een vrouw met een washboard ermee weet om te gaan zal geen verrassing zijn, aldus Master of Ceremonies Rob van Elst. Een boeiende set met prima zang. Voor het laatste nummer verliet het duo het podium om midden in de zaal volledig akoestisch hun laatste nummer te laten horen. Chapeau.
Gloomy Mess is een vrij nieuwe band rond zangeres/bassiste/componiste Elke Nijst. Ze wordt bijgestaan door gitarist Stanley Patty, toetsenist Johan de Haan en drummer Patrick Kessels. Het gemis aan kilometers was wel een beetje te horen, maar de band heeft de potentie uit te groeien tot een toegevoegde waarde in het bluescircuit. Het eigen werk was sterk en werd goed vorm gegeven. Gitarist Stanley Patty is inmiddels een Challenge veteraan. In 2012 deed hij al aan de Dutch Blues Challenge mee met The LoveVeins en in 2018 won hij de Belgische Blues Challenge met Black Cat Biscuit. Dit keer bespeelde hij niet een van zijn vertrouwde Telecasters. Hij wist wel prachtige tonen te halen uit zijn semi-akoestische Epiphone en zijn spel kwam af en toe gevaarlijk dicht in de buurt van een Robert Cray.
Theo Sieben heeft inmiddels een indrukwekkende staat van dienst in het maken van film- en theatermuziek. Hij was meerdere keren te gast in De Wereld Draait Door met Hennie Vrienten, maar ook als blues-solist zette hij een indrukwekkende performance neer, zichzelf begeleidend op een paar fraaie resonator gitaren. 'Crossroad Blues' wist hij er op een indrukwekkende manier uit te gooien, maar ook zijn eigen werk deed daar niet voor onder. Hij was vandaag de enige muzikant die het zonder collega-muzikant moest doen, maar hij had er toch geen enkele moeite mee om het publiek in te pakken met krachtige en authentieke klanken.
De afsluitende act was Raymunda (Vervaeck) met haar band, bestaande uit zoonlief Martin Waliana op gitaar, Robin Kraag (gitaar), benjamin Amon Gijzemijter (bas) en alleskunner Joel Purkess op drums. De band zorgde voor een mooie apotheose van deze middag en zorgde dat ze als publieksfavorieten het luidste applaus van de dag wisten binnen te halen. Het minpuntje, voor mij althans, was dat de zangeres en de band niet helemaal op elkaar aansloten. De frontvrouw wist een paar emotionele zangpartijen neer te zetten, maar de rest van de band had minder bluesgevoel en neigde meer richting rock met het fuzzy gitaarspel op de voorgrond. Maar het publiek had daar geen enkele moeite mee.
En dan was het moment daar om de jurypunten op te tellen. De jury bestond uit de muzikanten Malford Milligan, zangeres Janne Timmer, zanger en boeker Nico de Cock en Big Bo Brocken (die overigens naast Master of Ceremonies Rob van Elst iets minder 'Big' overkwam), radioman Tonio Aa en boeker Rob Koning. Stuk voor stuk mensen aan wie je een goed eindoordeel kan overlaten.
Voordat de uitslag bekend werd gemaakt, werden de winnaars van twee jaar geleden gehuldigd, die in de tussentijd de European Blues Challenge wisten te winnen en door heel Europa hun visitekaartje hebben uitgedeeld: Harlem Lake. Janne Timmer en Dave Warmerdam mochten onder indrukwekkend applaus de lovende woorden, bloemen en drank in ontvangt nemen. Hulde voor deze jonge, maar inmiddels behoorlijk geroutineerde band.
Bo Brocken mocht vervolgens de winnaars aankondigen. Het werd de band Little Hat en in de categorie solo/duo Barn and Belle. Ze mogen ons volgend jaar in Memphis vertegenwoordigen tijdens de International Blues Challenge en Little Hat in Polen tijdens de European Blues Challenge.
Bovendien kregen de winnaars uitnodigingen om volgend jaar bij Blues in Wijk (bij Duurstede) te spelen en Little Hat ook op Ribs & Blues en Culemborg Blues. Nu nog de banner voor de Blues Hall of Fame voor Willem van Dullemen in orde maken en de Dutch Blues Foundation staat weer helemaal op de rails.
De organisatie was weer top. Rob van Elst wist de zaak opnieuw vlekkeloos aan elkaar te praten, terwijl Nanny, ondanks wat tegenwerking van sommige artiesten, ze prima aan hun maximale speeltijd wist te houden.
Verslag: Ton Kok. Fotografie: Paul Scholman