VERSLAG DUTCH BLUES CHALLENGE 2016
Nieuw-Vennep - Zondag 9 oktober 2016 stond voor veel bluesliefhebbers weer in het teken van de finale van de Dutch Blues Challenge 2016. Ongeveer 500 liefhebbers hadden vanuit alle delen van het land de reis ondernomen om de verrichtingen van de acht finalisten gade te slaan en tussendoor bij te praten met vrienden en bekenden. Ook muzikanten, organisatoren, radiomakers etc. maakten weer gebruik van de gelegenheid om te netwerken en afspraken te maken.
De eerste muzikale klanken kwamen niet van de Challenge deelnemers, maar van het trio Little Mama & the Motherhood of Blues, bestaande uit 'Little Mama' Nicolet Wijnvoort, geflankeerd door de gitaristen Lothar Wijnvoort en Sonny van den Berg. Met heerlijk fris gitaarspel en een overtuigende bluesvoice wisten ze de aandacht van het publiek te trekken en twee lekkere sets (ook in de pauze traden ze op) neer te zetten.
Geen bluesmarkt of workshops dit jaar, de aandacht ging volledig uit naar de finale van de Challenge, waarvoor al vroeg de loting werd verricht om de speelvolgorde te bepalen. Als presentator was oudgediende Bert The Bluesman Reinders weer van stal gehaald, die de dag op de van hem bekende wijze weer aan elkaar wist te praten.
De loting bepaalde dat Blues Treat, een zeskoppig gezelschap uit het noord oosten des lands, het spits mocht afbijten en dat deden ze op enthousiaste wijze met een prima set. Nam in het openingsnummer toetsenist Carlo Boelen de vocalen voor zijn rekening, al snel nam zangeres Monica Boelen dit over. Evenals tijdens de voorronde zat het venijn in de staart. Een prima slow blues, waarbij gitarist Henk-Jan de Jong op een gegeven moment voor het podium stond te soleren. Monica voegde zich nog even bij hem, totdat de tijd miss Gertrude ze onverbiddelijk het twee resp. één minuten bord voorhield.
De Detonics traden daarna aan en met een prima set met uitsluitend eigen werk zetten de Brabanders de zaal in beweging. Er werd gedanst en gitarist Jeremy Aussems scoorde bij de jury, maar ook bij het publiek ongetwijfeld extra punten met zijn inventieve gitaarspel. Kars van Nus is met deze band uitgegroeid tot de ideale frontman.
Herbie Blues (Harbert Grezel) was de enige solist van de dag. De Veendammer weet altijd een deel van het publiek met de wenkbrauwen te doen fronsen, om ze vervolgens met een verrassende set van zijn kwaliteiten te overtuigen. Slechts zang met begeleiding van bass drum, hi-hat en harmonica. Ook hier weer een met veel enthousiasme gebrachte set, die goed ontvangen werd.
Blues Dog & Friends zetten ook een prima set neer, die misschien iets te veel in het middengebied zat. Een deel van het publiek zwijmelde bij hun versie van 'Old Love', anderen vonden het net iets te ver van de traditionele blues afstaan, maar de band rond Wilbert Kieboom en Sven Ravenhorst wisten de handen stevig op elkaar te krijgen
De mannen van de Damned and Dirty Band dan. Hun set sprak voor zich: 100% origineel en met een combinatie van vakmanschap en onbevangen enthousiasme brachten zij een prima set met uitsluitend eigen werk, waar helemaal niets op af te dingen was. Prima blues en rootswerk van een band die binnenkort voor een uitverkocht Paradiso haar nieuwe single mag presenteren en het publiek mag opwarmen voor de Robert Cray Band. We zagen Kevin de Harde zelfs nog zingend richting jurytafel gaan, om deze van dichtbij proberen te overtuigen.
Zanger/gitarist/harmonicaspeler Robbert Fossen was wellicht de meest geroutineerde muzikant op het podium en zijn muzikale partner, pianist Dave Warmerdam de minst ervaren. Samen vormen zij echter een prima duo, dat blues klassiekers van een fris jasje weten te voorzien en de zaal stil wist te krijgen op de rustige, intieme momenten en in beweging wist te krijgen bij de wat stevigere nummers.
En dan is het pauze. Little Mama en haar boys begonnen niet veel later aan hun tweede set in de foyer, terwijl De Rustende Jager weer een prima blues diner op de kaart had weten te zetten. Onbeperkt spareribs eten, dat was niet tegen dovemans oren gezegd, want na afloop was men volledig door de voorraad ribs heen.
Tijdens Ramblin’ Dog kon nog even uitgebuikt worden. Het akoestische bluesgezelschap uit Brabant wist toch de nodige aandacht van het publiek weer snel op zich te richten en de stemming was top. Het was niet de eerste keer dat een deelnemende band een volle bus fans had weten te regelen om zich te laten aanmoedigen. Dit jaar hadden deze mannen dat voor elkaar weten te krijgen en ze stelden hun fans zeker niet teleur.
Als afsluiter verschenen de D.C. Dedly’s op het podium en wisten met een set blues en roots muziek met ook al uitsluitend eigen werk de zaak nog even flink op te schudden en bij de les te houden. Ook deze band heeft muzikaal gezien een heel eigen ‘smoel’ en zal in de toekomst nog veel van zich laten horen. Met deze zuiderlingen kwam een energiek einde aan de Dutch Blues Challenge 2016.
Hoogste tijd voor de vakkundige jury, bestaande uit Mattanja Joy Bradley, Muriël van Dinteren, Ian Siegal, Kees Dusink, Peter Astrup en Fons Delamarre om zich te gaan beraden en voor de mensen van de Dutch Blues Foundation om de publieksstemmen te gaan tellen.
En dan. de uitslag.
Aan Mattanja de eer de namen van de winnaars bekend te maken en in de categorie solo/duo werden dat Robbert Fossen & Dave Warmerdam, die door de winnaar van vorig jaar, Big Bo, de prijs kregen uitgereikt. Deze mannen gaan de Dutch Blues Foundation begin volgend jaar vertegenwoordigen op de International Blues Challenge in Memphis en we gaan ervoor duimen, dat Robbert zijn eerder met Peter Struijk behaalde finaleplaats daar minstens weet te evenaren.
Uitreiking van de prijs voor de bands werd verricht door twee bassisten, Bart Kamp, die begin dit jaar met Phil Bee’s Freedom in Memphis op het podium stond en Wil Hermens, die met de band de tweede plaats haalde tijdens de European Blues Challenge. Zij mochten de prijs uitreiken aan de Detonics, die het stokje mochten overnemen van Phil Bee’s band.
Voor het eerst dit jaar ook een publieksprijs. De meeste stemmen gingen naar Ramblin’ Dog. De hoofdprijs, een optreden op Culemborg Blues, werd aan hen uitgereikt door de organisator van dat festival, John van Empel. Ook mag de band aantreden in Blues Moose Café, dat ongetwijfeld zal resulteren in een aantal perfecte video opnames, gemaakt door het Blues Moose team.
Diverse bands gingen nog naar huis met afspraken voor optredens op Texel Blues, BluesInWijk,Culemborg Blues, Bollen Blues en Ribs & Blues, terwijl de programmeurs van diverse clubs ter plaatste ook wat deals wisten te regelen.
Bij deze ook nog even een bedankje voor de vele sponsoren, die deze geslaagde dag weer mogelijk hebben gemaakt met een financiële bijdrage, het faciliteren en het ter beschikking stellen van de vele prijzen voor de loterij. En natuurlijk voor de deelnemende bands, het publiek, dat weer massaal was komen opdagen en alle vrijwilligers van de Dutch Blues Foundation.
Link naar fotoalbum met alle foto's van Kuno en Folkert
Foto’s: Kuno Mooren en Folkert Hielema
De eerste muzikale klanken kwamen niet van de Challenge deelnemers, maar van het trio Little Mama & the Motherhood of Blues, bestaande uit 'Little Mama' Nicolet Wijnvoort, geflankeerd door de gitaristen Lothar Wijnvoort en Sonny van den Berg. Met heerlijk fris gitaarspel en een overtuigende bluesvoice wisten ze de aandacht van het publiek te trekken en twee lekkere sets (ook in de pauze traden ze op) neer te zetten.
Geen bluesmarkt of workshops dit jaar, de aandacht ging volledig uit naar de finale van de Challenge, waarvoor al vroeg de loting werd verricht om de speelvolgorde te bepalen. Als presentator was oudgediende Bert The Bluesman Reinders weer van stal gehaald, die de dag op de van hem bekende wijze weer aan elkaar wist te praten.
De loting bepaalde dat Blues Treat, een zeskoppig gezelschap uit het noord oosten des lands, het spits mocht afbijten en dat deden ze op enthousiaste wijze met een prima set. Nam in het openingsnummer toetsenist Carlo Boelen de vocalen voor zijn rekening, al snel nam zangeres Monica Boelen dit over. Evenals tijdens de voorronde zat het venijn in de staart. Een prima slow blues, waarbij gitarist Henk-Jan de Jong op een gegeven moment voor het podium stond te soleren. Monica voegde zich nog even bij hem, totdat de tijd miss Gertrude ze onverbiddelijk het twee resp. één minuten bord voorhield.
De Detonics traden daarna aan en met een prima set met uitsluitend eigen werk zetten de Brabanders de zaal in beweging. Er werd gedanst en gitarist Jeremy Aussems scoorde bij de jury, maar ook bij het publiek ongetwijfeld extra punten met zijn inventieve gitaarspel. Kars van Nus is met deze band uitgegroeid tot de ideale frontman.
Herbie Blues (Harbert Grezel) was de enige solist van de dag. De Veendammer weet altijd een deel van het publiek met de wenkbrauwen te doen fronsen, om ze vervolgens met een verrassende set van zijn kwaliteiten te overtuigen. Slechts zang met begeleiding van bass drum, hi-hat en harmonica. Ook hier weer een met veel enthousiasme gebrachte set, die goed ontvangen werd.
Blues Dog & Friends zetten ook een prima set neer, die misschien iets te veel in het middengebied zat. Een deel van het publiek zwijmelde bij hun versie van 'Old Love', anderen vonden het net iets te ver van de traditionele blues afstaan, maar de band rond Wilbert Kieboom en Sven Ravenhorst wisten de handen stevig op elkaar te krijgen
De mannen van de Damned and Dirty Band dan. Hun set sprak voor zich: 100% origineel en met een combinatie van vakmanschap en onbevangen enthousiasme brachten zij een prima set met uitsluitend eigen werk, waar helemaal niets op af te dingen was. Prima blues en rootswerk van een band die binnenkort voor een uitverkocht Paradiso haar nieuwe single mag presenteren en het publiek mag opwarmen voor de Robert Cray Band. We zagen Kevin de Harde zelfs nog zingend richting jurytafel gaan, om deze van dichtbij proberen te overtuigen.
Zanger/gitarist/harmonicaspeler Robbert Fossen was wellicht de meest geroutineerde muzikant op het podium en zijn muzikale partner, pianist Dave Warmerdam de minst ervaren. Samen vormen zij echter een prima duo, dat blues klassiekers van een fris jasje weten te voorzien en de zaal stil wist te krijgen op de rustige, intieme momenten en in beweging wist te krijgen bij de wat stevigere nummers.
En dan is het pauze. Little Mama en haar boys begonnen niet veel later aan hun tweede set in de foyer, terwijl De Rustende Jager weer een prima blues diner op de kaart had weten te zetten. Onbeperkt spareribs eten, dat was niet tegen dovemans oren gezegd, want na afloop was men volledig door de voorraad ribs heen.
Tijdens Ramblin’ Dog kon nog even uitgebuikt worden. Het akoestische bluesgezelschap uit Brabant wist toch de nodige aandacht van het publiek weer snel op zich te richten en de stemming was top. Het was niet de eerste keer dat een deelnemende band een volle bus fans had weten te regelen om zich te laten aanmoedigen. Dit jaar hadden deze mannen dat voor elkaar weten te krijgen en ze stelden hun fans zeker niet teleur.
Als afsluiter verschenen de D.C. Dedly’s op het podium en wisten met een set blues en roots muziek met ook al uitsluitend eigen werk de zaak nog even flink op te schudden en bij de les te houden. Ook deze band heeft muzikaal gezien een heel eigen ‘smoel’ en zal in de toekomst nog veel van zich laten horen. Met deze zuiderlingen kwam een energiek einde aan de Dutch Blues Challenge 2016.
Hoogste tijd voor de vakkundige jury, bestaande uit Mattanja Joy Bradley, Muriël van Dinteren, Ian Siegal, Kees Dusink, Peter Astrup en Fons Delamarre om zich te gaan beraden en voor de mensen van de Dutch Blues Foundation om de publieksstemmen te gaan tellen.
En dan. de uitslag.
Aan Mattanja de eer de namen van de winnaars bekend te maken en in de categorie solo/duo werden dat Robbert Fossen & Dave Warmerdam, die door de winnaar van vorig jaar, Big Bo, de prijs kregen uitgereikt. Deze mannen gaan de Dutch Blues Foundation begin volgend jaar vertegenwoordigen op de International Blues Challenge in Memphis en we gaan ervoor duimen, dat Robbert zijn eerder met Peter Struijk behaalde finaleplaats daar minstens weet te evenaren.
Uitreiking van de prijs voor de bands werd verricht door twee bassisten, Bart Kamp, die begin dit jaar met Phil Bee’s Freedom in Memphis op het podium stond en Wil Hermens, die met de band de tweede plaats haalde tijdens de European Blues Challenge. Zij mochten de prijs uitreiken aan de Detonics, die het stokje mochten overnemen van Phil Bee’s band.
Voor het eerst dit jaar ook een publieksprijs. De meeste stemmen gingen naar Ramblin’ Dog. De hoofdprijs, een optreden op Culemborg Blues, werd aan hen uitgereikt door de organisator van dat festival, John van Empel. Ook mag de band aantreden in Blues Moose Café, dat ongetwijfeld zal resulteren in een aantal perfecte video opnames, gemaakt door het Blues Moose team.
Diverse bands gingen nog naar huis met afspraken voor optredens op Texel Blues, BluesInWijk,Culemborg Blues, Bollen Blues en Ribs & Blues, terwijl de programmeurs van diverse clubs ter plaatste ook wat deals wisten te regelen.
Bij deze ook nog even een bedankje voor de vele sponsoren, die deze geslaagde dag weer mogelijk hebben gemaakt met een financiële bijdrage, het faciliteren en het ter beschikking stellen van de vele prijzen voor de loterij. En natuurlijk voor de deelnemende bands, het publiek, dat weer massaal was komen opdagen en alle vrijwilligers van de Dutch Blues Foundation.
Link naar fotoalbum met alle foto's van Kuno en Folkert
Foto’s: Kuno Mooren en Folkert Hielema